Lang verwacht bezoek

Nou he he eindelijk hoor een berichtje vanuit ginders….Ja hoewel ik aan de levensstandaard gewend ben (elke dag 5 uur eruit en rond 1830 thuis) heb ik het weekend toch vaak nodig om effe rustig aan te doen. Als we dan thuis zijn gaan we eerst eten, douchen en dan gaat de familie vaak om 2130 naar bed of soms nog eerder…Ik vind het namelijk altijd leuk om jullie reacties te mogen ontvangen en wil daarom ook gewoon een update schrijven die niet geforceerd overkomt.

Ja waar zullen we eens verder gaan? Natuurlijk bij hetgeen waar ik ophield met typen maar dat is eigelijk alweer te lang geleden dus ja dan ehhh schrijven we maar gewoon over mijn laatste activiteiten he….
Ik zal beginnen over de aankomst van mijn gasten, jawel mijn ouders en 1 van mijn lieve kleine zussies Chaak.

Ik had een halve dag vrij genomen van werk zodat ik hun kon ophalen op het vliegveld. Chaka die zou om 1350 aankomen en mijn ouders om 1750. Ik had vanuit Blok M de bus gepakt naar het vliegveld en ik was er binnen 30 -45 minuten (wat erg snel is voor een stad als Jakarta). Ben toen gelijk naar de aankomst hal gelopen waar alle internationale vluchten altijd aankomen. Ik wachten en wachten en nog eens wachten maar ja er kwamen 3 vluchten onderhand tegelijk aan dus ja. Chaka kwam met Etihad en toen ik dus op een gegeven moment mannen met kleding uit het Midden-Oosten zag uitstappen dacht ik van oh ja goed opletten ze zal er zo aankomen…Bijna alles was eruit want er kwamen steeds minder mensen aan. Toen had ik zoiets van uh ja sta ik nou toch verkeerd te wachten? Ik navragen oh mevrouw u moet naar die hal, verdorie dacht ik bij mezelf het was inmiddels al 1345 en misschien loopt Chakie hier nu een beetje paniekerig rond te dalken. Ja die andere aankomsthal wordt meestal gebruikt voor binnenlandse vluchten dus ja…Ik kijken en kijken hoor ik ineens van opzij, “Dewi” ja hoor Chaka maar ze had het weer goed voor mekaar hoor die kakmadam. Liep ze daar en liep er een jongen naast haar die haar koffer bijhield sjonge jonge. Hier in Indonesia staan er namelijk altijd van die mannetjes bij die lopende band waar die koffers op binnenkomen. Zij doen die dan in ruil voor een kleine vergoeding voor je dragen of wat dan ook. Ik Chaka begroet en gedaan oh ja Dewi zei ze, geef hem eens geld. Ja hoor mijn kleine zusje was nog niet veel verandert. Wel sneu ze hadden haar een oor aangenaaid met haar visum maar ach ja daar leerde ze weer van he. Wij wat bijgekletst, oma nog gebeld want ja wij moesten nog onderhand 4 uur op pa en ma wachten. Wij naar die hal gelopen, beetje foto’s gemaakt, gefilmd en camera klaar zodat wij hun konden filmen als ze naarbuiten komen. Eindelijk hoor, vliegtuig was geland dus wij vol verwachting kijken camera klaar. Om en om gewisseld want ja kreeg er een beetje een lamme arm van. Het duurde ook hier weer een hele poos eer dat er een bekend gezicht tussen zat maar ja zeiden wij die kunnen het visa loket niet vinden natuurlijk. Horen wij ineens vanachter ons ach hier is Chaka, draaide ik me ook om oh ben jij het Dewi?!?!? Sjonge jonge 2 keer op een dag op de verkeerde lokatie gestaan en dan je ouders die je niet herkennen…Ja zei mijn moeder ik had iemand verwacht met een bos haar (ja het wordt hier geregeld uitgedund) en ik had ook nog een jas van een oom aan die te groot was. Ach ja een beetje bijgekletst, wij opzoek naar een taxi want de familie stond te wachten in het centrum die met ons gingen eten. Taxi gepakt en gegaan…

De volgende dag had ik ook nog vrij gevraagd zodat ik met mijn ouders en Chakie het centrum in kon. We zijn naar 2 malls gegaan, 1 daarvan was 4 jaar geleden toen we voor het laatst hier waren nog niet klaar. Chaka werd helemaal gek van alles wat ze daar verkochten dus hebben we bijna heel de tijd achter haar aan kunnen hobbelen. Pa die hing de echte toerist uit en liep allemaal te filmen maar werd kort daarna door bewakers aangesproken dat het niet mocht.

De volgende dag moest ik gewoon weer naar mijn stagebedrijf en werden hun door auto’s van de familie met chauffeur overal naartoe gereden. Die dag riep mijn baas me, doet ie haast nooit en daarbij ik zie hem of hoor hem ook nauwelijks. Dus ik was met mijn werkzaamheden bezig en keek ik om toen ie me riep maar voor de rest niks dus draaide ik me weer terug. Ik wilde toen mijn werkzaamheden oppakken toen het pas tot me doordrong dat mijn docente Indonesisch, Ibu Ina Tjandrakesuma, van de hogeschool rotterdam naast hem stond. Ja ik was die week lekker helder, gelijk naar haar toe gelopen en haar begroet. Ze gingen toen evalueren en naderhand werd ik er ook bijgeroepen. Was wel heel gezellig met haar, ze zei ook nog ga eens in je stoel zitten….Werd er gelijk een foto van me gemaakt. Ook stelde ik haar voor aan een collega Bandaranaike Dewinta….roepnaam Dewi, begon ze met haar te praten zei ze ja als je met deze Dewi wilt praten alleen in het Indonesisch ja…Ik zei naderhand tegen Ibu Ina ik zal u nog eens voorstellen…

Vrijdags hadden we ‘s avonds een etentje met Ibu Ina, ze had nog wat oud-studenten uitgenodigd die ook in Jakarta zitten. Die werkdag heb ik ook zo gelachen, ik ging lunchen in het gebouw in een soort croissanterie en ik hoorde twee mannen bij de kassa praten, ja dat gebeurt wel vaker maar ik bedoel in het Nederlands. Ik zat daar aan een tafeltje en 1 van die mannen liep naar een tafeltje voor mij. Hij had iets besteld wat ingepakt was, ik zo “Meneer, wilt u sambal?” Nou jonge zijn ogen vielen er bijna uit (had ie niet echt verwacht iemand die NL praat zo uit het niets), “nee dank je” antwoordde ie. Liep ie de tent uit bleef ie me allemaal aankijken, keek ie vervolgens in zijn tas en toen kwam ie weer naarbinnen. Hij liep toen naar de kassa en toen zag ik hem 2 zakjes sambal in zijn tas doen, liep ie weer de tent uit en zo “raar” naar mij kijkend. Ja was wel lachen, vervolgens ging ik weer verder eten zag ik daar in de verte iemand lopen (ook dit is niet zo raar, ik weet het) en toen dacht ik nog hee das die vrouw die op mijn moeder lijkt. Ja de dag ervoor had ik een vrouw gezien die vanachter veel op mijn moeder leek ( de voorkant weet ik niet want die had ik niet gezien). Pauze zat erop ik weer aan het werk, stond ineens een meisje van ABN receptie naast me “Mbak mama kamu ada di sin”. Dat betekent net zoiets als Miss uw moeder is hier, het drong niet echt tot me door wat ze nou bedoelde. Ja als ik zo nadenk dan ben ik niet echt helder op het werk, alleen gefocusd op mijn werkzaamheden. Ik het meisje maar gevolgd, stonden pa en ma ineens binnen oh dat bedoelde ze dus….Kwamen ze me ophalen om ergens te gaan lunchen, Oom Vicky had ons uitgenodigd. Zeiden ze in de auto tegen me dat ze me overal aan het zoeken waren geweest. Ik zo oh vandaar ik dacht nog bij mezelf die lijkt wel veel op mijn moeder. Ja zei mijn moeder, ja antwoordde ik alleen vandaag zag ik dat haar haar in laagjes was ipv recht dus ik vond het al vreemd.

‘s Avonds was ook heel gezellig, die andere 2 jongens waren net in indonesia aangekomen en wij gingen in een soort Italiaans restaurant eten. 1 Van die jongens baalde wel een beetje en bestelde dan ook Indonesisch eten daar. We hebben daar heel gezellig gekletst en we gingen pas rond 2300 weg.
Die maandag erna vervolgden ma, pa en chaka hun reis naar Surabaya, makassar, molukken. Was allemaal heel indrukwekkend zeiden ze, ja we bellen regelmatig. Overal werden ze opgevangen door familie en in Surabaya vroeg ik aan mijn vriendin Dian (bewaakster) of ze mijn ouders wilde rondleiden op UBAYA. Ze vonden het een hele leuke school met een leuk sfeertje.. Ook vroeg ik of mijn ouders om mijn dossier bij het ziekenhuis mee te nemen, ze stonden er wel van te kijken van alle luxe daar in het ziekenhuis.

Mijn ouders en Chaka gingen vanaf maandag met de trein naar Surabaya (die ze op een haar na gemist hadden) Ja ik kreeg een smsje, ga je mee je ouders wegbrengen? Ja die dacht dat de trein om 1730 vertrok en ik dacht toch echt dat ie om 1700 vertrok. Dus ja jullie raden het al dat was echt rennen geblazen, als ze 10 sec later waren geweest hadden ze niet meer door kunnen gaan. Ze zijn in SBY 3 dgn gebleven en zijn o.a. naar mijn school en het ziekenhuis geweest.

Na deze 3 dgn zijn ze doorgegaan naar Makassar, ja deze keer met het vliegtuig en die komen hier altijd te laat....Van mijn oma's kant (moeder van mijn vader) komt daar vandaan en daar woont dus ook nog familie. Chaka belde me op dat het daar zo mooi is (geen idee ben er nog nooit geweest) en dat ze het geweldig vond en blablabla ook hier zijn ze maar 3,5 dag geweest.

Ja hoor Chaka belde me net voor haar vertrek naar de Molukken op, Dewi ik wil echt niet weg uit Makassar! Dit is zo mooi/leuk, strand, winkels, zwembad enz alles is er. Stapte ze uit het vliegtuig op de Molukken beldde ze me weer op:"Dewi I'm in paradise!" Het is er schijnt zo mooi en ze hadden een hotel met zwembad en de achterkant stond onderhand in de zee....Ja die had de tijd van haar leven!

Ik heb haar wel vaak lastiggevallen want ik had toen hun met hun tournee bezig waren, verteld aan Ma Umi dat hun 25 jaar getrouwd zijn op 10 nov. Nou die begon gelijk, ja we moeten een feest organiseren! Ik zo oh, een surprise party? Jaja! moeten we doen, nou hee ze begon over t-shirts bedrukken, taarten. Ja zei ze moeten we ze eigelijk blinddoeken, ik zo ja en dan hun zo op het toilet zetten. Wij allemaal plannen en doen. Was alleen wel lastig want ja na de Molukken gingen ze nog naar Bromo, Yogya en Solo alvorens zij terugzouden komen. Wij Oom Hans gebeld of ie niet wat kon regelen (hij zou hun mee naar de laatste plaatsen nemen). Geregeld had ie het allemaal wel maar niet echt zoals ze dat hier wilden...

Ik die maandag naar het vliegveld, natuurlijk had het vliegtuig weer vertraging (2 uurtjes). Das hier overigens heel normaal hoor. Ik pa en ma opgehaald, ondertussen stond mijn telefoon natuurlijk vaak te loeien omdat er wat familieleden aan het wachten waren. Ik had gereserveerd in een restaurant op 10 verdiepingen hoog waardoor je zo mooi op het centrum uitkeek. Pa en ma hadden wel iets door natuurlijk omdat ik haast elke avond vroeg ofdat ze met hun trouwdag bij mij waren.Och jee en ze waren toch zo moe he, mijn moeder nam plaats aan die tafel waar elf man konden gaan zitten. Keek ze me af en toe een beetje aan van he en toen kwam Ma Umi en kornuiten ineens aangeschoven. Feliciteerde ze mama en toen trok ze aan haar eigen shirt, mama lianda had eerst niks door totdat ze zag dat haar foto erop stond. Nou het was echt een gezellige boel, op een gegeven moment was er ook nog live-muziek dus dat was helemaal geweldig. Rond 2300 waren we weer thuis en gingen we toen meteen slapen? Nee, de taart met hun afbeelding was nog niet van gegeten. Uiteindelijk zijn we zo rond 0100 naar bed gegaan en dat terwijl mijn wekkertje om 0500 gaat....

Hier hang ik tegenwoordig ‘s avonds met wat dorpelingen rond zo rond 20:00 als we gegeten en gedaan hebben. Is wel lachen dat taaltje van hun maar ook heb ik vaak medelijden met hun. De omstandigheden waar ze in wonen, tja dat is niet echt je van het. Er is wel wat steun maar daar is dan ook alles meegezegd. Educatie hebben ze ook niet of nauwelijks gehad soms stelt die jongen mij vragen dan denk ik van tis sonde, ja echt hoor! Laatst hingen we met zijn 2en buiten ‘s avonds en toen vroeg ie of ik de maan in mijn land ook kon zien. Of van die andere dingen, zijn oom vertelde me dat diens vader een maand inkomen van 300.000 had. Dat is ongeveer zo’n 23 euro in de maand. Hij vertelde me het belangrijkste is dat wij nog allemaal kunnen lachen en dat we samen en gezond zijn. Ja dat doet toch wel wat met je, ok nou weet ik wel dat deze landen niet met elkaar vergeleken kunnen worden maar toch.
IK heb naar school kunnen gaan, kreeg ondersteuning van de regering, werkte daarnaast nog. Ja op deze manier heb ik dingen kunnen doen die ik wilde en als ik dan een keer iemand wilde trakteren of misschien financieel helpen dan kon dat. Ma Umi vertelde me ook dat het inschrijfgeld voor studie aan een universiteit 40 – 70 miljoen Rupiah kon zijn. Das ongeveer 3.000 t/m 5.500!!!! Kun je nagaan als je in Nederland binnen 4 jaar afstudeerd dan ben je onderhand hetzelfde kwijt. Stelletje schoften zijn het hier, die regering want er komt belasting binnen en ze hebben exportproducten en ze ontvangen ontwikkelingshulp maar ja waar blijft dat geld??!? Daarom, ik ontvang stagevergoeding per maand en heb dat aan iemand geschonken omdat ik veel van deze personen heb mogen leren en hun erg dankbaar ben. Ik zie ook hoe zij met het geld omgaan want zij delen graag met anderen en helpen andere familieleden. Ze willen graag dat hun kinderen ook naar school kunnen net als ik dus heb ik hun de volmacht geschonken. Ze wilde het eerst niet aannemen maar toen ik vertelde waarom ik deed nam ze het wel aan.
Ik heb hier ervaringen opgedaan waarvan ik voorheen weleens over nadacht voordat ik hier kwam maar de uiteindelijke ervaringen....Dit had ik nooit verwacht! Maar ik ben hier erg dankbaar om.
Mensen, ik ben een rijk mens! Jullie, mijn vrienden en familie aan wie ik veel te danken heb en mijn ervaringen tot dusverre. IK heb alles kunnen doen wat ik wilde tot dusverre, bedankt allemaal......